3.7. Onder Byzantium.
In 395 n C wordt het Romeinse rijk
verdeeld tussen Honorius en Arcadius.
De laatste verwerft het oostelijke
deel, waartoe ook Libanon
behoort.
Sinds
431 verspreidt zich
in het oosten
vooral het Nestoriale
Christendom. Het West‑Romeinse rijk
loopt op zijn eind. In 476 n C wordt
daar de laatste keizer Romulus
Augustulus afgezet door Odoaker.
Het Oost‑Romeinse rijk
blijft voorlopig nog
overeind. Zelfs onder
Justinianus probeert
Byzantium het westen
vanaf 526 n
C nog te
heroveren. Delen van Italië en Noord‑Afrika
komen inderdaad weer onder
het Oost‑Romeinse rijk. Daarna wordt
het Byzantijnse rijk sterk in het
nauw gebracht door de Nieuw‑Perzen.
Pas in 627 n C weet Heraclius I een
grote overwinning te behalen op
Chosroe II, waarna de grens tussen beide
rijken weer bij
de Midden‑Eufraat komt
te liggen. Nauwelijks
een
decennium later stort het Oost‑Romeinse
rijk vrijwel in elkaar.
3.8. Onder de Arabieren.
Vanaf 639 n C maakt Syrië deel uit
van van het Arabische rijk. Onder de
kalief Omar wordt het gehele Midden‑Oosten
en Noord‑Afrika veroverd.
Alleen rond Antiochië weten de
Byzantijnse keizers nog een
gebied in
handen te houden. De culturele
eenheid van het Middellandse
zeegebied
wordt door het binnendringen van
de Arabieren opgeheven.
Dat binnen‑
dringen wordt de Arabieren wel erg
gemakkelijk gemaakt, want de
beide
grote staten Byzantium en Perzië zijn
uitgeput door hun lange onderlinge
strijd. De Arabieren worden door
de bewoners van
de Levant nu
niet
direct als bevrijders binnengehaald,
maar helemaal vijandig
tegenover
hen staat men nu ook weer niet. In
het verleden hebben de Arabieren zich
immer al bewogen in het grensgebied
in de steppenzone. Ook de Ityraërs,
die zich o.a. bij Baälbek
vestigden, waren van
Arabische herkomst.
Daarbij kwam, dat de als veroveraars
gekomen Arabieren na 639
uiterst
tolerant (voor die tijd en in die
omstandigheden) optraden. Bekering tot
het Mohammedaanse geloof wordt
niet of nauwelijks
met het zwaard
afgedwongen. Nog steeds vinden we in
de 20e eeuw n C talloze
Christe‑
lijke groeperingen in de Libanon. Ook
de handelsgeest ging niet geheel
en al verloren. Met Genua en Venetië
worden later weer handelscontacten
aangeknoopt.
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
3.9. Tijdens de kruistochten.
In 1095 n C doet Paus Urbanus II een
beroep op de Europese adel om "het
Heilige Land" te bevrijden. Dit
leidt tot de
kruistochten, waarbij
Palestina, de Libanon en een deel van
Syrië weer worden heroverd door de
Christenen. Aan de bovenloop van de
Eufraat ontstaat het
vorstendom
Edessa. Aan
de Levantkust komen
de vorstendommen Klein‑Armenië,
Antiochië, Tripolis en Jeruzalem.
Cyprus wordt ook weer Christelijk en
komt
op den duur
onder het Latijnse
keizerrijk. De Genuese
en
Venetiaanse invloed wordt steeds belangrijker
in het oostelijk deel van
de Middellandse zee. De Maronieten in
de Libanon zijn wel zeer verheugd.
Sinds de 6e eeuw hebben zij zich in
de bergen moeten terugtrekken
als
bergboeren. Zij zijn echter
steeds Christelijk gebleven
en sinds de
Kruistochten, waarbij zij door Franse
ridders worden ontzet, bestaat er
een belangrijke band met
Frankrijk. Damascus, Hama,
Homs en Haleb
blijven Mohammedaans en vanuit die
steunpunten winnen na
verloop van
tijd de Arabieren weer veld. Vanaf
het midden van de 13e eeuw
is het
gedaan met de kruisvaardersstaten.
Alleen Cyprus blijft nog. Christelijk.
Libanon wordt onderdeel van het
Mamelukkenrijk.
3.10. Onder de Turken.
Na 1517 n C wordt het rijk van
Mamelukken door de Osmaanse legers onder
de voet gelopen. Libanon behoudt
onder de Turkse sultans een grote mate
van zelfstandigheid. Het heeft zijn
eigen emirs, waarvan Fahkr
el‑Din
tussen 1586 en 1635 n C een van de
beroemdste is geworden. Zijn emiraat
strekt zich uit van Aleppo tot aan
Gaza toe. Daarna grijpen de Turken in
en beperken de Libanese autonomie.
Dat blijft zo een paar eeuwen tot er
weer iets bijzonders gebeurt. Het is
Napoleon Bonaparte zelf,
die in
1799 n C aan de rand van de Libanon
opduikt. Hij komt vanuit Egypte tot
aan Akko en moet dan omkeren.
In die tijd regeert Bashir II als
emir over het gebied en dient
trouw
zijn Turkse heren. Dat wordt in 1831
n C anders, wanneer Mahammed
Ali
vanuit Egypte Palestina binnenvalt.
Dan kiest Bashir de zijde
van de
Egyptenaar, zoals de Feniciërs dat in
heel vroeger tijden keer op keer
ten gunste van de farao's gedaan
hebben. Het mocht
ook ditmaal niet
baten, want de Turken herstellen hun positie
en dan breekt een donkere
periode voor Libanon aan. Hadden de
Christelijke en Moslemlibanezen tot
dan toe in tamelijk redelijke
tolerantie t.o.v. elkaar kunnen leven,
na
de instelling van een direct
Turks bestuur gaat
dat anders worden.
In deze periode spelen de Turken de
diverse groeperingen tegen
elkaar
uit.
Vooral de Druzen
richten een grote
slachting aan onder
de
Maronieten, die maar al te graag de
Fransen in 1864 n C militair zagen
ingrijpen. Vanaf die tijd is
althans het Libaneze
bergland weer een
autonome provincie binnen het Turkse
rijk.
In 1914 ging Turkije deelnemen aan de
eerste wereldoorlog. De autonomie
werd
weer afgeschaft en de situatie
in de Libanon
verslechterde
zienderogen. Terechtstellingen,
verbanningen, hongersnood en besmette‑
lijke ziekten deden een kwart (!!!)
van de bevolking bezwijken.
In 1918 kwamen de Geallieerden in het
land, dat drie jaar lang zo had
moeten lijden. In 1920 kreeg Frankrijk
het mandaat over
Libanon en
Syrië. Nog in hetzelfde jaar werd de
Libaneze staat opgericht
met de
provincies Tripoli, Saïda, Sour en
Beiroet.
Hiermee zou een nieuw hoofdstuk
kunnen beginnen. Men was immers onder de
vreemde heerschappij uit. Niets
zal minder waar
blijken. De Syriërs
accepteerden de nieuwe staat niet. En
de Fransen bleven nog steeds in de
Libanon en in Syrië.
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
3.11. De schijnbare zelfstandigheid.
In 1945 n C vertrekken de
laatste Franse troepen
en lijkt Libanon
eindelijk een onafhankelijke staat te
zijn geworden. In 1948 en 1949 n C
is het land echter in oorlog met
Israël en daarna komen er grote econo‑
mische moeilijkheden met Syrië.
Bovendien stond de nieuwe staat
voortdurend op gespannen voet
met de
eveneens nieuwe staat Israël. In 1957
n C wil Libanon mee gaan doen met
een economisch en militair hulpprogramma
van de Amerikanen.
Sommige
politieke partijen waren echter meer
voor Arabische solidariteit,
die
daarmee kennelijk
niet te verenigen
was. De Verenigde
Arabische
Republiek (Egypte + Syrië) werd gesticht en dat was voor
de Arabisch
gezinden in de Libanon het teken om
ongeregeldheden te beginnnen. Op een
gegeven moment zijn Tripoli, Beiroet
en Saïda in handen van de Moslems,
die zich verzetten tegen president
Chamoun. In juli 1958 n C grijpen de
Verenigde Staten in en laten 10.000
man aan troepen landen. Eind 1958 n
C komt het tot een vergelijk tussen
Christenen en Moslems.
Het centrale gezag gaat echter steeds
minder betekenen. Ook de Christe‑
lijke bevolkingsgroepen nemen
in betekenis af
door een toenemende
emigratie. Banken gaat failliet en
economisch staat het eens zo welva‑
rende land voor een bankroet. Daarbij
komt de zorg voor de opvang
van
tienduizende Palestijnen, die uit Israël
via Jordanië en Syrië het land binnenkomen.
In 1973 n C vonden hevige gevechten
plaats tussen het Libanese leger en
de Palestijnen in en rond de
vluchtelingenkampen. Syrië steunt de
Pale‑
stijnen en sluit de grens om de
Libanese economie te verstikken. In 1975
en 1976 n C is het opnieuw raak. Het
Libanese leger valt uit elkaar en
sinds die tijd is er sprake van vele
partijen, die elkaar bij tijd
en
wijle bevechten:
Socialistische Volkspartij
(vnl.Druzen)
Syrisch Nationaal Socialistische
Partij
Mourabitoun
(Moslemsoennieten+Palestijnen)
Kataëb (Maronieten)
Nationale Liberale Partij
(Maronieten)
Langzamerhand overschrijden de
Syriërs de grenzen van Libanon en gaan
zich steeds meer met de gang van
zaken bemoeien. Op een gegeven moment
vormen ze zelfs een Arabische
vredesmacht, die de strijdende partijen in
opdracht van de Arabische Liga uit
elkaar moet houden.
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
Op het ogenblik (=1989 n C) is het land
voor ongeveer de
helft bezet
door de Syriërs met uitzondering van
enkele Christelijke enclaves, een
Israëlische veiligheidszone in het
zuiden en diverse andere groeperingen
in het midden. De scheidingslijn tussen
Moslem en Christen loopt dwars
door Beiroet. Beschietingen en
aanslagen zijn vrijwel
dagelijks aan‑
wezig. Het volk der Maronieten wordt
in zijn bestaan bedreigd.
Een nationale verzoening wordt wel
gepoogd te bereiken, maar gelukt is
dat nog zeker niet.
Fenicië is nooit een eenheid geweest.
Even, tijdens de stichting van
Tripolis door Arvad, Sidon en Tyrus
omstreeks 350 ging het
daar naar
uitzien. Ook in de 20e eeuw is
Libanon geen echte
soevereine staat
geworden, ondanks plechtige
verklaringen uit 1920, 1941 en 1945 n C.
Het land bestaat uit vele
afzonderlijke groepen, kampen,
steden en
staatjes, net zoals het altijd geweest is.
Syrië vult de leegte op en
heeft nu Libanon goeddeels als
protectoraat.
De geschiedenis herhaalt zich
nooit precies, maar
de gelijkenis met
vroegere omstandigheden is wel heel
erg frappant.
Van het oude Fenicië is alleen
het middengedeelte opgegaan
in de
Libanon. Noord‑Fenicië met Aradus
behoort nu tot Syrië. Het zuidelijke
Fenicië met Accre (Akko), Dor en
Joppe is Israëlisch geworden.
3000
jaren later.
Zo
verdeeld als Fenicië in de Levant in de Oudheid was, zo verdeeld is het
hedendaagse Libanon. We vinden er Druzen, Maronieten, gewone Arabieren, gewone
Christenen, Moslems en tot voor kort (nog in de 19e eeuw na Chr)
diverse Joodse gemeenschappen. Na het ineenstorten van het Turkse rijk, hebben
diverse Europese mogendheden zich met de Libanon bemoeid. De situatie van 9
juni 1861 na Chr. is tekenend voor de blijvende verdeeldheid. Op die datum kwam
er een Regelement voor het bestuur van de Libanon tot stand. Er kwam een
christelijke gouverneur met grote bevoegdheden, maar de havensteden Beirut,
Sidon en Tripoli bleven nog onder rechtstreeks Turks gezag.
2.8.De
europese mogend‑ K.de Vey
Mestdagh Intermediair,
heden in de Libanon omstreeks 1860 na Chr.
Huidig Libanon.
Een verdeeld land tussen Syriërs, Moslems, een tijdlang
Palestijnen en Christenen en zelfs enige tijd gedeeltelijk onder Israël.
Map 43.5.Libanon
(landbeschrijvingen)
o.a.Munzinger archiv
Politiek‑geografische achtergrond
Het Libanese Front.
Dit wordt voor een belangrijk deel gevormd door de
Maronieten = christenen. stad Zahle wordt wel het Maronietengebergte genoemd.
Map 43.6.De
Maronieten in Libanon T.Sicking
Berichten
uit de Libanon.
In
1995 bericht E.D.Wardini aan Chicago het volgende:
-
Zweden hebben een Romeinse tempel opgegraven in het N van Tripoli. In Beiroet
schijnt een Fenicische muur en diverse sarcofagen veilig gesteld te zijn. De
firma SOLIDERE schijnt boven het Fenicische Beiroet nieuwe gebouwen neer te
zetten!!!!
Map 84.21. Ancient Beirut vs Beirut development E.Wardini
Zie Boek 197.NATIONAL
GEOGRAPHIC nr.163.2
o.a.: ‑ Up from the Rubble. William
S.Ellis, Steve McCurry. blz 262‑286. Februari 1983. Beiroet moet weer uit de
puinhopen opgebouwd worden. Foto's & plattegrond met de groene lijn. Mooie
uitspraak van ene Fuad, die zegt, dat Maronieten, Soennieten en Sjiieten weer
meer Feniciërs moeten worden.
Naschrift
in 2005: Sinds de 80-er jaren is er weer veel veranderd in de Libanon. Na de
burgeroorlog wordt het land weer opgebouwd en schijnen moslims en christenen
een redelijke mate van verdraagzaamheid te hebben opgebouwd.
In
2006 heeft het land alweer een andere oorlog achter de rug tussen Israël en de
Hezbollah. En zo blijft het dus maar doorgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten